Δείγμα προόδου και πολιτισμού η μελέτη του Παπαδιαμάντη
Σοφία Κανταράκη
Φιλόλογος, Υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων της ΔΔΕ Μαγνησίας
Με αφορμή το 1ο Μαθητικό Λογοτεχνικό Συνέδριο της ΔΔΕ Μαγνησίας και του Γραφείου Σχολικών Δραστηριοτήτων, που διεξήχθη στις 3 και 4 Μαΐου στο Βόλο με θέμα: «οι Μαθητές διαλέγονται με τον Παπαδιαμάντη», ήρθαν στη επιφάνεια ζητήματα τα οποία προφανώς προβληματίζουν την εκπαιδευτική κοινότητα, εγείρουν ερωτήματα και παράλληλα μας φέρνουν προ των ευθυνών μας. Το συνέδριο αυτό, με όλες τις παραμέτρους του, τα συν και τα πλην του, έχοντας χαρακτηριστεί από τον Τύπο ως ένα λογοτεχνικό θαύμα για τις μέρες μας, είχε απροσδόκητα μια μεγάλη συμμετοχή και ανταπόκριση από τα σχολεία του νομού μας, γεγονός που ενθουσίασε ευχάριστα, προκάλεσε θετικές αντιδράσεις, επαναφέροντας έτσι το θέμα της περιορισμένης ενασχόλησης των μαθητών στο σχολείο με τον τοπικό μας πεζογράφο. Αναρωτιόμασταν, παρακολουθώντας εκείνο το αξέχαστο διήμερο τις εξαιρετικές και πρωτότυπες εργασίες μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου, πώς είναι δυνατόν από τη μια να έχουν μπει με έμφαση στο πετσί του ρόλου τους σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και από την άλλη να αιωρούνται ισχυρισμοί ότι ο Παπαδιαμάντης είναι απροσπέλαστος γλωσσικά και δύσκολος στην κατανόησή του από τους μαθητές. Όλοι αυτοί οι μαθητές μέσα από τις εργασίες τους φάνηκε ότι κλήθηκαν να αξιοποιήσουν βασικούς άξονες των έργων του πεζογράφου και μέσα από την ανάληψη ρόλων να αναπαραστήσουν φανταστικές καταστάσεις.
Εξ ου και προβληματίζομαι. Είναι, λοιπόν, τόσο δύσκολος ο Παπαδιαμάντης; Τότε, πώς εξηγείται η μαγεία που εξέπεμψαν τα έργα εκατοντάδων μαθητών επί σκηνής, σε σημείο που προκαλούσαν δάκρυα και συγκίνηση; Πώς δικαιολογείται η συμμετοχή τους σε θεατρικά με αυτούσιους διαλόγους; Πώς δικαιολογείται η επιθυμία ώσμωσης του παλιού με το καινούργιο και η ανάγκη να προβληθεί η επικαιρότητα του πεζογράφου; Η μεθυστική γραφή του συμπαρέσυρε μαθητές και συναδέλφους να επινοήσουν ευρηματικές παρουσιάσεις, κρατώντας σταθερά αμείωτο το ενδιαφέρον του μαθητικού κοινού, και όχι μόνο, το οποίο παρακολουθούσε με ενθουσιασμό και προσμονή, σε μια ατμόσφαιρα ονειρική, μιας άλλης εποχής με σκηνικά, τραγούδια, ποιήματα τα οποία μετέτρεψαν τη ζοφερή μας πραγματικότητα σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλουν. Οι ιστορίες και τα ερωτήματα που έχει θέσει ο συγγραφέας, συνέθεσαν μια παιγνιώδη και μυστηριώδη πλατφόρμα που έφερε το τότε στο εδώ και τώρα, καθιστώντας τον Παπαδιαμάντη έναν ιδιαίτερο, επίκαιρο, διασκεδαστικό, αόρατο συμπαίκτη.Τίποτα δεν ήταν επίπεδο, υπήρχε έκταση και βάθος, γνώση, και ευστροφία, αλλά και θάρρος, διότι επρόκειτο για σοβαρή δουλειά, καθώς το επίπεδο αποδείχθηκε αρκετά υψηλό.Μέσα από τις εργασίες τους αντιληφθήκαμε όλοι ότι τελικά σημασία έχει η προσπάθεια να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να θρώσκεις άνω, αφήνοντας το στίγμα σου στο πεπερασμένο. Δεν ταιριάζει στην ανθρώπινη ψυχή, σε αυτή που πλάστηκε με τόση αγάπη, να ξεριζώνει κομμάτια του εαυτού της και να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Αυτό το μήνυμα περνά ο πεζογράφος, ειδικά όταν αναφέρεται στην ανθρώπινη μικρότητα και φαυλότητα μικροπρεπών ανθρώπων και αυτό τελικά με τόση ευστοχία και ενάργεια μας μετέφεραν και οι μαθητές μας.Ενθουσιασμός, συγκίνηση, υπερηφάνεια! Αυτές οι τρεις λέξεις πρωτοστατούν στις περιγραφές αυτού του πρωτοποριακού συνεδρίου!!
Ευχαριστώ πολύ
